[اِ لُلْ مَ ثَ] (ع اِ مرکب) (از صنایع بدیعی) یکی از جملهء بلاغت آن است که شاعر اندر بیت حکمتی گوید، آن به راه مثل بود، چنانکه عنصری گوید (مجتث):

(اِ لُ لْ مَ ثَ) [ ع. ] (مص م.) مثل معروفی را در شعر آوردن.

(اسم مصدر) [عربی] (ادبی) [ersālolmasal] در بدیع، آوردن مثل مشهور یا سخن حکیمانه در شعر که حکم ضرب‌المثل پیدا کند، مانندِ این شعر: هرچه داری شب نوروز به می ساز گرو / غم روزی چه خوری، روز نو و روزی نو (امیرمحمد صالح طوسی: لغت‌نامه: روز)، یا این شعر: نصیحت همه‌عالم چو باد در قفس است / به گوش مردم نادان چو آب در غربال (سعدی۲: ۶۵۷).